Mijn weg naar sabumschap, door sabum Malaika McCarthy

Ooit, lang geleden, halverwege de jaren ’90 begon mijn TKD avontuur. Mijn beste vriendin had mij meegesleept naar een gymzaal bij haar om de hoek omdat daar een poster op de deur hing. Tuurlijk ging ik mee! We deden alles samen dus ook dit. Het bleek WTF taekwondo te zijn. Schoppen, stoten, ontwijken en uiteindelijk ook een wit pak aantrekken. Ik vond het gaaf. Mijn vriendin stopte, maar ik ging door. Ik had mijn plek gevonden. Ik schopte en stootte er een eind op los maar kreeg zelf ook genoeg klappen. Toch voelde het veilig en dat had ik nodig. En terwijl wij als een gek rondjes aan het rennen waren en moesten opdrukken op de vuist (nee, niet op een mat, maar gewoon op de harde vloer) stond mijn trainer lachend aan de kant te verkondigen dat we het niet voor hem deden. Hij kon het allemaal al. We deden het voor onszelf. Dat is me altijd bijgebleven. Afzien doe je niet voor een ander. Je doet het voor jezelf. Je wil immers zelf beter worden. Toen ik hier mijn zwarte slip had, stopte de school ermee. Dat was het dan. Net geen zwarte band. Er was geen enkele andere school in de buurt, dus einde avontuur.

Fast forward een flink aantal jaren.. Een vriendin had zich aangesloten bij een Taekwon-Do school in de Stad. Of ik een keer mee wilde? Het was weliswaar ITF Taekwon-Do, maar slechts 2 minuten van mijn werk af dus wat had ik te verliezen?.. Ik ging dus mee.

Ik was direct verkocht. Dít was de sport en dít was de club. Ik besloot hier niet meer weg te gaan. Dat ik weer met een witte band moest beginnen, maakte niet uit, dat was alleen maar goed. Op de vrijdagen na de training zag ik op tegen het weekend. Woensdag kon ik pas weer naar de dojang en dat duurde zo lang. 

Fast forward nog een paar jaar. Ik had ondertussen o.a. wat spierscheuringen, een botbreuk en een fikse enkeloperatie achter de rug (nee, niet alles was TKD gerelateerd), maar ik stond aan de vooravond van mijn eerste danexamen. Ik ging eindelijk afmaken waar ik ooit aan begonnen was: die zwarte band.. Tot mijn examenpartner/trainingsmaatje/vriendin/dégene tegen wie ik opkeek en van wie ik zo ontzettend veel leerde na een toernooi in het ziekenhuis belandde.. Dan maar wachten. Een andere partner was geen optie. We waren samen aan dit avontuur begonnen dus we zouden het samen afmaken. Na een hele héle tijd (voor mijn gevoel althans) wachten konden we de draad weer oppakken. We trainden waar en wanneer we maar konden. Op grasveldjes, op mijn werk op een houten vloer en een dekentje voor het grondvechten, midden op straat, waar maar plek was eigenlijk. Het resultaat? Allebei geslaagd! Zij voor haar derde dan en ik voor mijn eerste! Euforie op en top! En toen opeens het besef.. @%&! Ik heb nu een voorbeeldfunctie. Ik loop met een zwarte band om mijn middel en moet nu wat kunnen en doen. Dat gevoel is eigenlijk nooit meer weggegaan.

Toen kwam de 2e dan. De euforie als bij de eerste dan bleef uit. Bummer… Toen de 3e dan.. Midden in coronatijd. Wat doe je? Overtreed je de regels en laat je gewoon lekker zien wat je kan? Na een afgewezen aanvraag bij de gemeente om vrijstelling van de coronaregels besloten we ons niet alleen aan de wetgeving, maar daardoor ook aan één van de tenets (integriteit) te houden en daarom een aangepast examen te houden. Al valt daar ook nog over te discussiëren.  Hoe dan ook.. Uitslag: geslaagd. State of mind: niet om over naar huis te schrijven. Hoe kan je nou trots zijn op iets wat je hebt behaald zonder er alles voor te hebben moeten geven? Was er een beter alternatief geweest? Nee, in onze ogen ook niet. Dit was nou eenmaal hoe het was.

Maar toen.. het 4e danexamen. Zoveel vereisten om aan te voldoen. Ik moest mijn scheidsrechters B certificaat nog halen. Dankzij Corona was dat er ook niet van gekomen. Ik had ook nog een lerarenopleiding die ik moest afmaken. Waar dat aan lag…onduidelijkheden in de opleiding, werkzaamheden voor I.T.F. Nederland, drukte op mijn werk, ergens nog een poging tot een privéleven tussendoor.. Opeens zat ik ook wegens privéomstandigheden meerdere keren voor langere tijd in het buitenland. Maar ook dat was geen reden om rustig aan te doen. Naast de cardio en krachttraining thuis, reed ik 2 keer per week een uur heen en een uur terug van mijn woonplaats naar de sportschool. Een tweede trainer met een andere blik kon sowieso geen kwaad. Alsof wijle generaal Choi Hong Hi het me persoonlijk influisterde..

Restte alleen nog een examendatum inplannen en een trainingsmaatje overtuigen mijn examenmaatje te worden. Voor dat laatste was gelukkig niet al te veel overredingskracht nodig. Wat volgde was 3 maanden lang naast werk en lesgeven gemiddeld zo’n 10 tot 11 uur in de week trainen. Cardio, kracht, tul en bij zelfverdediging aanhoren “Nu kappen met dat voorover buigen!”. Dat laatste had ik overigens echt een paar keer goed nodig en waarvoor mijn eeuwige dank. 

Uiteindelijk was het examen daar. Waar ik wekenlang best wel kalm was gebleven, veranderde dat allemaal toen we op de mat stonden en moesten groeten. Allemaal mensen die speciaal waren gekomen om te kijken hoe (o.a.) ik het zou doen.. En oh ja, ik had er voor mezelf ook wel wat tijd in de voorbereiding gestoken (en daar deed ik het immers voor.. )

Het examen zelf? Misschien dat ik wat bevooroordeeld ben.., maar spetterend en knallend. Het was zeker niet 100% foutloos en ik neem ook echt wel wat verbeterpuntjes voor mezelf mee, maar hey, ik ging voor de 4e van de 9 beschikbare dangraden dus her en der was een schoonheidsfoutje wel toegestaan.. 😉 

Een paar uur, een paar opgezette en blauwe lichaamsdelen en een oh zo geweldige gemoedstoestand later kwam het verlossende antwoord: Geslaagd!

De euforie van het eerste danexamen was weer terug!

En toen weer het besef..@#%! Nu heb ik nog meer een voorbeeldfunctie.. Ik heb strepen! Om even in goed Gronings uit te drukken: I was scared shitless! Er zal vast een tenet zijn waarmee dit taalgebruik strijdig is, maar hey, ook een 4e danner is en blijft een mens.

Maar nu? Een 4e danexamen haal je 1 keer en dan loop je met strepen rond. Een voorbeeldfunctie moet je blijven houden. Ik heb zoveel ideeën over hoe ik mensen wil helpen, wil laten groeien, op de mat en buiten de dojang. Maar wat kan ik? Ik ben iemand die goed is met cijfers, fiscaliteiten, wetgeving en een kantoorbaan heeft (en daar overigens heel blij mee is). Okay, daarnaast ben ik blijkbaar redelijk vaardig in TKD en ben ik ervaringsdeskundige in problemen die wat dichter rondom de huiselijke sfeer liggen. Plus, laten we niet vergeten, ik ben op een aantal vlakken een minderheid of een iets kwetsbaarderde gelijkheid in deze maatschappij. (Is dat goed Nederlands? Okay..ik ben een vrouw!) Dat telt misschien ook wel. Ik hoop dus dat ik mijn steentje kan bijdragen op onze club, maar ook gewoon in het dagelijks leven. Ik heb mijn rolmodellen op verschillende plekken in mijn leven ontmoet, maar had sommigen graag eerder willen ontmoeten. Wellicht kan ik er ook voor iemand zijn. Dus de komende jaren? We gaan het zien.. Voor nu even genieten van een mini leerling die weet dat ik geslaagd ben voor de 4e dan “omdat zijn papa dat verteld heeft, maar ook omdat hij Romeinse cijfers kan lezen, hoor!” Als je daar niet van smelt dan weet ik het ook niet meer.