Dan-Examens: Inspirerende avond
Examens zijn een feest, zij het een spannend feest, maar wel een moment om met plezier op terug te kijken. Afronding van een periode van noeste arbeid, bloed, zweet en tranen, verdieping en verbetering. Ook de examens op 18 december j.l. waren feestelijk. Het drietal heeft een lange weg afgelegd, met her en der een tegenslag, maar ook veel plezier, kameraadschap en ontwikkeling. Rik van Rosevelt (3e dan), Jan Douwes (3e dan) en Malaika McCarthy (4e dan) deden een examen waar veel liefde en aandacht in was gestoken. Dit werd getoond op deze intensieve en spetterende avond. Een inspiratie voor ons allen en de hechte groep die met zoveel plezier met elkaar traint, elkaar steunt, stimuleert en betrokken is. 
En dan hier een verslag van Ultra-doorzetter Boo-sabum Jan Douwes:
Derde dan, eindelijk dan!
In 2010 begon ik met Taekwon-Do, niet eens zozeer voor mezelf, maar meer omdat mijn destijds 10-jarige zoon minder gemotiveerd raakte en ik, met een geschiedenis van Shotokan en Wushu van 1980 tot 1995 of zo, dacht dat samen trainen hem wel weer op gang zou helpen. Het liep anders: Hij ging op atletiek, terwijl ik bleef en ik -eindelijk- op mijn 61ste geslaagd ben voor mijn 3de dan!
Eigenlijk was het de bedoeling dat ik een jaar geleden en een jaar jonger examen zou doen, maar daar kwam wat tussen. Op 24 augustus 2022 kreeg ik een hartinfarct, waar ik gelukkig geen restschade aan heb overgehouden. Wel een stent, revalidatie en medicijnen. Een bloedverdunner, een bloeddrukverlager en een assortiment cholesterolverlagers, waarvan bijwerkingen: enige spierzwakte en enigszins verminderde cognitie (lees: wat meer moeite met onthouden). Voor mijn gevoel kon ik al redelijk snel de draad weer wat oppakken, maar examen doen in 2022 was een gepasseerd station. Toen was daar nog Corona, die mij in november 2022 te pakken kreeg en mij twee weken geen vin liet verroeren. Vervolgens kreeg ik in februari 2023 eerst een week griep. Toen ik daar weer uit leek te zijn, kreeg ik een week buikgriep. Toen ik daar weer uit leek te zijn, kreeg ik keelontsteking (waarvoor antibiotica). En bleef ik extreem vermoeid. Uit bloedonderzoek bleek: het Epstein-Barr-virus (Pfeiffer), waarschijnlijk getriggerd door de Corona. Achteraf bezien heeft het tot wel medio oktober 2023 geduurd, voordat ik uit de episoden van matheid en veel slapen was geraakt.
De voorbereiding op het examen was daardoor niet helemaal zoals ik me die had voorgenomen, maar van de gedachte aan nog eens uitstel kreeg ik huiduitslag, dus: ten aanval! Tul ging net aan, maar de rest was goed of meer dan goed. Een examen is dan ook geen momentopname, maar een afsluiting van een periode waarin je de groei hebt laten zien naar het niveau van de test. Je weet ook wel dat je het waard bent, maar je krijgt het niet cadeau en dat presteren onder druk maakt het altijd weer verdomde spannend. Rustig blijven, ademhaling reguleren, volledige focus op de taak en meer van dat makkelijker gezegd dan gedaan, helpen je dan naar de finish.
En nu sta ik hier. Les: het leven overkomt je, terwijl je andere plannen maakt en het gaat er niet om hoe vaak je valt, maar om het elke keer maar weer opstaan. En weer doorgaan. Wordt vervolgd …
